Po pierwszym zdziwieniu i namyśle stwierdzam, że to znakomity film, a już na pewno najlepszy dokument biograficzny, jaki widziałem. Wymaga tylko – bagatela – sporej cierpliwości i dobrej znajomości biografii Boba Dylana.
Kto liczy, że w tej czterogodzinnej Odysei znajdzie pikantne szczegóły z życia bohatera, dajmy na to sprawy dotyczące seksu, religii, czy narkotyków, będzie grubo zawiedziony. Nie ma tu nawet interpretacji jego piosenek! Co więc jest? – można zapytać. Jest sporo materiałów archiwalnych, wspomnień przeważnie byłych przyjaciół, no i refleksja samego Dylana. Niezwykle przejmująca jest próba spojrzenia ponad sześćdziesięcioletniego poety na pierwsze kilkanaście lat swojej twórczości, bo –UWAGA- film dojeżdża tylko do końca lat 60. i słynnego wypadku, któremu uległ Dylan.
Mamy tu więc obraz wrażliwego i niezwykle inteligentnego człowieka, który nie dość, że został dotknięty geniuszem, to jeszcze wspiął się na szczyt popularności. Dość jednak obejrzeć jedną z jego konferencji prasowych, by przekonać się, że na szczycie wcale nie było mu najlepiej. I tak możemy obserwować niezwykły fenomen tej twórczej osobowości: wbrew wszystkim i wszystkiemu zaprzecza samemu sobie, aby sobą pozostać. Proces to na pewno bolesny, ale ciągłe metamorfozy pozwalają Dylanowi do dziś odnajdować swoje miejsce w świecie...
Po obejrzeniu tego poruszającego, intymnego filmu długi czas chodziłem mocno kołowaty. Gorąco polecam go miłośnikom twórczości Boba – nawet nie koniecznie fascynatom lat 60., bo można je sobie conieco zbrzydzić... Myślę, że „No Direction Home” ocala coś autentycznego z niezwykłej postaci Dylana – a taki chyba był zamiar.