Cała scena, od momentu pojawienia się małej dziewczynki w złotych lokach - to było idealne kuszenie Lucyfera, bardzo mocne, mistrzowskie, oferujące wszystko to, o czym marzył Jezus - co ciekawe nie były to królestwa i władza nad narodami - ale po prostu życie na ziemi, po prostu miłość, po prostu wszystko to, co nas otacza. Zadrżałam na samą myśl, jak bardzo samotny był Chrystus w chwili śmierci, jak bardzo bezbronny, jak bardzo podatny, by prawie uwierzyć, by prawie dać się skusić Szatanowi.
Świetna jest też scena w Ogrodzie Getsemani, gdy Jezus mówi, że Bóg stworzył dwa światy, a On po prostu nie wie, który jest piękniejszy - ten w Niebie czy ten na Ziemi. Jestem pewna, że to dało Szatanowi pomysł ostatniego kuszenia!
I jeszcze Willem Dafoe - muszę o nim napisać, bo zagrał wspaniałą rolę, udało mu się oddać pragnienie bycia i pozostania człowiekiem, pragnienia normalności, domu, rodziny, miłości, przy jednoczesnej świadomości swojej misji. Pokazał cierpienie, ale i siłę, i odwagę. Świetna jest też Barbara Hershey jako Maria Magdalena, ona też idealnie oddała fizyczność natury kobiecej, była jednocześnie kusząca, ale i poniżona, i upodlona i bardzo nieszczęśliwa! No i wreszcie Harvey Keitel jako Judasz - po prostu sprawił, że po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać nad postacią Judasza, kim też on był w rzeczywistości!
Bardzo ujmująco i przystępnie rozważono w filmie kwestię dualizmu natury Jezusa - jego jednoczesną boskość i człowieczeństwo, jego siłę i słabości, odwagę i zwątpienie. Ten film to czysta filozofia! Nie jest w ogóle obrazoburczy, a jest bardzo dobrą wizją artystyczną.