Są trzy rzeczy, które nasuwają mi się na myśl, po obejrzeniu "złodziejów rowerów".

Po pierwsze, to bardzo dobry film i oglądałam go z uroczym kinematograficznym niepokojem, który na takich seansach powinno się odczuwać, pomimo tego, że nie trawię zazwyczaj włoskich filmów.
Po drugie, wydało mi się to, zwłaszcza w kontekście realizmu, zadziwiające, że za każdym razem, kiedy w fabule dokonywał się dramatyczny zwrot, na zupełnie pustej ulicy zjawiał się nagle znikąd tłum gapiów o objętości boiska do koszykówki, który dodatkowo był w sprawę tak żywo zaangażowany, jak gdyby każdej pojedynczej osobie rabowano właśnie majątek rodzinny.
Po trzecie, rozumiem, jeśli takie było założenie... ale główny bohater był tak irytująco niemożliwą do wytrzymania cipką, że poddałam się po pierwszych dziesięciu minutach powstrzymywania się od zgryźliwych westchnień. To oczywiście także można liczyć na plus, bo obraz tak bardzo mnie wciągnął, że miałam ochotę wskoczyć do środka i strzelić Antonio wspaniałą fangę w nos, a to jednak zaliczam do oddziaływania emocjonalnego filmu, toa jest dobre, ale... oh boy, jak ja nie cierpię takich bohaterów!