Ep. II - The Main Attraction
Zblazowany szkolny gwiazdor, za którym szaleją wszystkie nastoletnie piękności (i brzydule) startuje w corocznym konkursie na króla "prom night". Z początku wszystko - jak zwykle - idzie po jego myśli. Aż do feralnej nocy, kiedy to następuje wyczekiwany przez naukowców deszcz meteorytów...
Wdzięczna historyjka, utrzymana w typowym dla high-school comedies stylu. Dużo tu humoru, niekoniecznie budzącego autentyczne rozbawienie, jako, że chodzi tu przede wszystkim o czystej wody slapstick. Ale uśmiech na twarzy i tak jest przez cały czas, chociażby ze względu na zachowany klimat.

Ep. III - Alamo Jobe
Chłopak biorący udział w bitwie o Alamo nagle przenosi się w czasie. Dla przybysza z innej rzeczywistości współczesny świat trzyma w zanadrzu wiele niespodzianek...
Nietrafiony odcinek: słaba historia, pozbawiona elementu zaskoczenia czy humoru. Miało być, zdaje się, w stylu edukacyjnym dla amerykańskiej młodzieży, ale wyszło smętnie.

Ep. IV - Mummy, Daddy
Grający mumię w jakimś podrzędnym horrorze aktor dowiaduje się w trakcie kręcenia rzeczonego filmu, że jego ciężarna żona właśnie trafiła do szpitala i rodzi. Wsiada więc w samochód w pełnej charakteryzacji i spieszy, aby zdążyć na rozwiązanie. Traf chce, że w okolicy, którą przemierza, krąży pradawna legenda o mumii z bagien. A tubylcy tego typu rzeczy biorą bardzo na serio...
Komiczny (miejscami bardzo) odcinek, ze sporą ilością nawiązań do klasyki (scenka parodiująca motyw z "Frankensteina" mnie rozwaliła). I obowiązkowy happy end, przy którym największy twardziel uroni łezkę. Bardzo pozytywne.

Ep. V - The Mission
Załoga bombowca z II Wojny Światowej wylatuje z rutynową misją. W trakcie potyczki z siłami wroga dochodzi do poważnej usterki, w wyniku której operator karabinu maszynowego zostaje uwięziony w swej kapsule...
Można by rzec, że coś w rodzaju "odcinka specjalnego", bo rzecz trwa 45 minut zamiast zwyczajowej pół godziny. Za kamerą ponownie sam Spielberg, a przed - Panie i Panowie! - wschodzące wówczas gwiazdy w osobach Kevina Costnera i Kiefera Sutherlanda. Historię zapamiętałem z dzieciństwa, ale nie jestem pewien czy wówczas mi się podobało, chyba niespecjalnie. Dzisiaj muszę powiedzieć, że oglądało się przyjemnie, charakterystyczne, że pomimo całej naiwności fabuły i zawartego tutaj patosu, seans upływa w nieustannym napięciu - twórca "Szczęk" na materii filmowej zna się jednak jak mało kto. No i te nazwiska w obsadzie - aż serce topnieje.

Ep. VI - The Amazing Falsworth
Sceniczny showman o autentycznych zdolnościach parapsychicznych podczas jednego ze swych występów wchodzi w kontakt z z seryjnym mordercą duszącym swe ofiary za pomocą struny od fortepianu. Przerażony, dzwoni na policję i prosi o przybycie na miejsce oficera, w obawie, że zabójca będzie teraz czyhać na jego życie...
Odcinek niespecjalnie zaskakujący, bo przebiegu wydarzeń można bardzo łatwo się domyśleć, ale i tak ogląda się z dużą przyjemnością. W roli głównej: Gregory Hines, reżyseruje Peter Hyams.

Ep. VII - Fine tunning
Pewien zdolny młodzieniec konstruuje antenę telewizyjną, zdolną do odbierania sygnału z kosmosu. Za jej pośrednictwem dowiaduje się o odwiedzinach UFO w... Hollywood...
Kosmici, jak to by stwierdziły dziewczęta, są "słodcy", rozkochani w tradycyjnym slapsticku, przybywają przebrani za Groucho, oglądają pasjami "I Love Lucy" i "Three Stooges". Z początku zapowiada się to odrobinę upiornie, ale nie dajcie się zwieść - rzecz z gatunku sympatycznych, utrzymana w klimacie kina Nowej Przygody. Sentymentalnie i naiwnie.

Ep. VIII - Mr. Magic
Historia podstarzałego prestidigitatora, którego podupadająca kariera dostanie nieoczekiwane wsparcie w postaci... odrobiny prawdziwej magii.
Nowelka z gatunku "pokrzepiających", w zasadzie całkiem sympatyczna, choć jej nieco natrętny sentymentalizm może w wielu momentach drażnić. W roli głównej Sid Caesar.

Ep. IX - The Guilt Trip
Ucieleśnione w obszernej postaci Doma DeLuise'a Poczucie Winy na brak zadań i obowiązków narzekać nie może, stąd ze zmęczenia zaczynają mu się zdarzać wpadki. Niebiański departament decyduje o wysłaniu go na krótki urlop...
Pomysł nawet nawet, miejscami jest dosyć zabawnie, ale jako całość ta przypowiastka bynajmniej nie porywa, tym bardziej, że miejscami wychodzą z tego "ciepłe kluchy". A za kamerą Burt Reynolds.

Ep. X - Remote Control Man
Typowy szaraczek, tłamszony przez żonę i dzieci urzędnik biurowy (Sydney Lassick), pewnego wieczoru trafia do salonu sprzedaży sprzętu RTV i nabywa w nim telewizor. Dołączony do niego pilot posiada pewną niezwykłą (i bardzo przydatną) właściwość...
Odcinek w reżyserii Boba Clarka ("Porky's", "Black Christmas"), utrzymany w lekko satyrycznym duchu i całkiem przy tym zabawny. Jeden z tych, które zapadły mi w pamięć z czasów dzieciństwa. A jako "guest star" - Dirk Benedict, czyli pamiętny Buźka z "Drużyny".

Ep. XI - Santa'85
Święty Mikołaj istnieje czy też nie?
To odwieczne pytanie, co roku maglowane przez filmowców w różnych kombinacjach w sezonie "gwiazdkowym", w nowelce Phila Joanou bynajmniej nie zyskuje na sile czy oryginalności, a odpowiedź na tą zagadkę jest równie zaskakująca jak ta odnośnie kwestii "czy w tym roku TV zaserwuje "Kevina"?". Zbyteczny epizod, wciśnięty do serii zapewne jedynie po to, aby czymś zapchać świąteczny czas antenowy.

Ep. XII - Vanessa in the Garden
Po śmierci ukochanej odnoszący do tej pory sukcesy malarz popada w apatię i odcina się od reszty świata. Ocali go przezwyciężająca wszystkie przeciwności siła miłości...
Zważywszy na nazwiska, które idą "w pakiecie" z tym odcinkiem, należałoby oczekiwać prawdziwej petardy. Za kamerą Clint Eastwood, pod jego komendą: Harvey Keitel, Beau Bridges i ówczesna jego flama, Sondra Locke. Niestety, sama historia jest błaha i wysoce przewidywalna. Początek mógłby zapowiadać niezłą opowieść z dreszczykiem, z profanacją doczesnych szczątków (z miłości, oczywiście...) włącznie, zamiast tego "Vanessa" okazuje się być kolejną w serialu rasową "męczy-dupą", gdzie karmi się nas sentymentalnymi wstawkami i banalnymi wzruszeniami.

Ep. XIII - The Sitter
Dwójka rozbrykanych (rozwydrzonych?) malców przepędza każdą kolejną opiekunkę, jaką zatrudni ich zapracowana matka. Ale nawet takie urwisy trafią w końcu na godnego siebie przeciwnika...
Nie zdradzę żadnej wielkiej tajemnicy, gdy dopowiem, że poskramiaczką małych potworów okaże się murzyńska gosposia - obowiązkowo gruba, o tubalnym głosie i drażniącej manierze "mamuśki z Południa". Cała reszta to schematyczna opowiastka o tym, że dzieciom najpierwej trzeba okazywać uwagę, dopiero wtedy zdołamy je wychować. Nie wiem jak wy, ale ja, delikatnie mówiąc, nie przepadam za takimi bzdetami. No i na cholerę w zasadzie ta matrona co jakiś czas wydawała z siebie te kretyńskie zapiewy? Ani to zabawne, ani tym bardziej ładne.

Podobna fabuła do jednego odcinka z Czy boisz się ciemności? Gdzie przychodzi opiekunka a chłopiec czyta książkę i to się staje prawdą. Ale jest dużo młodsza i szczuplejsza ;)

Ep. XIV - No day at the beach
Czarna owca w oddziale marines, który przygotowuje się do desantu na terytorium wroga, okaże się właśnie tym, który odznaczy się na polu walki największą odwagą...
Plus za obsadzenie w jednej z ról Charlie'go Sheena, ale sam odcinek raczej mdły. Kolejna pokrzepiająca opowieść, w której głupek pospolity przeistacza się w bohatera o sercu z najszczerszego złota.

Ep. XV - One for the road
Grupa rozbitków życiowych przesiadujących godzinami w podrzędnej spelunce wpada na pomysł dorobienia się dużych pieniędzy. Jedyny szkopuł w tym, że w tym przypadku ktoś się będzie musiał "poświęcić" dla dobra ogółu...
Rasowa opowieść "z dreszczykiem", zrealizowana z przymrużeniem oka i udziałem naprawdę niezłej obsady. Przeszkadza jedynie nazbyt oczywiste zakończenie, które sprawia odrobinę wrażenie zrodzonego z braku lepszych pomysłów.

Ep. XVI - Gather Ye Acorns
Jonathan w dzieciństwie spotkał na swej drodze pociesznego trolla, który dał mu przyjacielską radę: żyć marzeniami i... gromadzić wszystko, co się nawinie. Jakie będą konsekwencja takiej "drogi życiowej" w dorosłej "rzeczywistości"?
Znów "w górę serca", ale i tak ciężko przejść obojętnie obok nowelki, w której pierwsze skrzypce gra Mark Hamill. Dobra charakteryzacja, klimat w porządku, fabuła już słabsza: średniak wspierany mocą Jedi (z nieznanym jeszcze Forestem Whitakerem przelotnie).

Ep. XVII - Boo!
Małżeństwo z dzieckiem przeprowadza się do nowego domu. Ich stare lokum, które zgodnie z legendami jest nawiedzone, trafia w ręce producenta z branży porno i jego głównej gwiazdki, a zarazem żony...
Przyjemny drobiażdżek spod ręki Joe Dante'go - wielkich emocji nie należy się spodziewać, ale miejscami bywa nawet zabawnie (najlepsze są konwersacje pomiędzy parą nowych lokatorów) i... inspirująco. Trudno nabrać innego wrażenia, zważywszy, że fabuła jest tu bliźniaczo podobna do tej z "Soku z żuka".

Tak, ale Sok z żuka został nakręcony później. Więc ten odcinek to chyba pierwowzór ;)

Ep. XVIII - Dorothy and Ben
Pogrążony w śpiączce pacjent szpitala po czterdziestu latach powraca do życia. Przebudzonemu udaje się nawiązać kontakt z leżącą na innym oddziale dziewczynką, również pogrążoną w śpiączce...
Straszny smęt: odcinek trwa niewiele ponad dwadzieścia minut, a ciągnie się w nieskończoność. Jakby tego było mało, dawka sentymentalizmu i natarczywość emocjonalnego szantażu, jaki się tu stosuje są wprost nie do zniesienia. Tani bubel i tyle.

Ep. XIX - Mirror, Mirror
Odnoszący sukcesy autor powieści grozy zaczyna być prześladowany przez groteskową postać, która ukazuje mu się za każdym razem, gdy spojrzy w lustro. Jako, że tylko on ją widzi, zaczyna nabierać przekonania, ze popadł w obłęd...
I to się nazywa "niesamowita historia" - wyreżyserowany przez Martina Scorsese odcinek idealnie spełnia założenia nowelki z prawdziwej antologii grozy. Jest w nim klimat i napięcie, a każde pojawienie się "lustrzanego osobnika" sprawia, że podskakujemy w fotelu. Obsada też niczego sobie - nic tylko oglądać.

Ep. XX - Secret Cinema
Bohaterką tego epizodu jest przeciętna dziewczyna, która odkrywa, że nieświadomie stała się centralną postacią w powstającej właśnie, głupawej komedii...
Dziwaczny odcinek, oparty na połączeniu czystego absurdu z przaśnym slapstickiem. W zasadzie można by z tego co nieco wycisnąć, jednak reżyser odcinka, Paul Bartel najwyraźniej nie miał żadnej spójnej koncepcji dla swej historii, efekt finalny jest więc nieco pokraczny.

Ep. XXI - Hell Toupee
Początkujący adwokat zostaje przydzielony do sprawy mężczyzny, który zamordował trzech prawników. Wedle relacji oskarżonego, za zbrodnie odpowiedzialna jest jego... peruka.
Zabawny odcinek, który zarówno klimatem, jak i rodzajem humoru przywodzi na myśl "Atak zabójczych pomidorów". Głupiutkie, owszem, ale niektóre pomysły są tu naprawdę trafione. Reżyseria: Irvin Kershner.

Ep. XXII - The Doll
Samotny mężczyzna w średnim wieku kupuje swojej siostrzenicy w prezencie na urodziny lalkę. Dziewczynka nie jest zbytnio zachwycona podarunkiem, wuj postanawia więc wymienić zabawkę na coś bardziej "stosownego". Zmienia zdanie, gdy odkrywa, że lalka emanuje niezwykłą siłą przyciągania...
Z gatunku pokrzepiających, a jakże, ale odczucia są pozytywne. "The doll" broni się przede wszystkim za sprawą Johna Lithgowa, który wcielił się tu w główną rolę. Jego "samotny pan" jest naprawdę rozczulający, może też dlatego "cieplarniane" zakończenie nie wadzi, a wręcz sprawia przyjemność.

Ep. XXIII - One for the books
Uniwersytecki woźny niewiadomym sposobem w przeciągu jednego wieczoru zaczyna biegle władać językiem francuskim, z którym uprzednio nie miał żadnej styczności. Zaraz potem przychodzi pora na fizykę. W miarę niepohamowanego "przyswajania wiedzy" zaniepokojenie głównego zainteresowanego zaczyna rosnąć...
Po obejrzeniu tego odcinka staje się jasne, skąd Affleck i Damon wzięli pomysł na "Buntownika z wyboru". Tyle, że tutaj historia jest znacznie bardziej wciągająca i zabawna, zwłaszcza wtedy, gdy skromny sprzątacz niespodziewanie zaczyna wygłaszać tyrady w "języku miłości".

Ep. XXIV - Grandpa's Ghost
Młodzieniec przybywa w odwiedziny do swego dziadka. Tej samej nocy stary człowiek umiera. Po to jednak jedynie... aby powrócić...
Ciepłe kluchy dla sentymentalnych. Zakończenie wprawdzie jest całkiem zaskakujące, ale to w zasadzie jedyna pozytywna rzecz, jaką można powiedzieć o tym odcinku: nudnym i zdecydowanie przyciężkim. Za pomysł i reżyserię odpowiedzialny tym razem był Timothy Hutton, którego publiczność pamięta głównie za jego dokonania na polu aktorskim.

Caligula, dziękuję.

Drugi sezon jest dużo lepszy :)

Ty wszystkie odcinki krytykujesz.