Ep. II - Miscalculation
Student mający problemy w kontaktach z dziewczynami szuka sprawdzonych recept na podryw. Zamiast tego, udaje mu się znaleźć sposób na powołanie do życia "kobiety marzeń"...
Pomysł łudząco podobny do tego z "Dziewczyny z komputera", ale niestety wykonanie jest znacznie słabsze i pozbawione uroku, jakim odznaczał się film z Kelly LeBrock. Ujmując najkrócej: odcinek nie budzi żadnych emocji poza obojętnością.

Ep. III - Magic Saturday
Kiedy ukochany dziadek popada w chorobę zwiastującą bliski koniec, wnuczek wypowiada magiczne zaklęcie, dzięki któremu na jeden dzień zamieniają się oni ciałami...
Motyw "nieoczekiwanej zmiany miejsc" po raz kolejny. Twórcy w mniejszym stopniu wygrywają tym razem potencjał komediowy tego sprawdzonego konceptu, a bardziej koncentrują się na stronie sentymentalnej. W efekcie otrzymujemy pełną ckliwych mądrości powtórkę z "Dużego". W roli "dziadzia" - M. Emett Walsh.

Ep. IV - Welcome to My Nightmare
Harry jest wielbicielem klasycznych filmów grozy i ekranowe doznania przedkłada nad otaczającą go rzeczywistość, nie zauważając nawet zainteresowania, jakim obdarza go szkolna koleżanka. Świat realny zacznie doceniać dopiero wtedy, gdy w niewyjaśniony sposób zostanie przeniesiony pod hitchcockowski prysznic...
Nawiązania do "Psychozy" byłyby może czymś fajnym, gdyby nie fakt, że wykorzystano je tutaj jedynie po to, aby zaprezentować kolejną nowelkę z morałem, który brzmi: pamiętajcie, zakompleksieni chłopcy, od życia w świecie marzeń lepsza jest złotowłosa sąsiadka, która uwielbia mini-golfa. Tiaaa...

Ep. V - You Gotta Believe Me
Mężczyzna, który w trakcie snu przeżywa wizję katastrofy lotniczej, po przebudzeniu jest do tego stopnia pewny, że była ona prorocza, że postanawia za wszelką cenę zapobiec tragedii...
Nowela z obowiązkowym happy endem, ale też z bardzo ciekawym, nieco onirycznym, klimatem. Wizyta głównego bohatera na lotnisku w środku nocy ma duże szanse na dłużej zapaść w pamięć widza, dzięki czemu ów odcinek naprawdę można nazwać "niesamowitą historią". Za kamerą Kevin Reynolds, jako medium mimo woli - Charles Durning.

Ep. VI - The Greibble
Pod nieobecność syna, matka dokonuje gruntownych porządków w jego pokoju, wyrzucając wszystkie zbędne, jej zdaniem, rzeczy. Zaraz po tej "wielkiej czystce" w jej domu zjawia się dziwny, komiksowy stwór, teoretycznie nieszkodliwy, lecz bardzo bałaganiarski...
Odcinek od Joe Dante'go, wyspecjalizowanego w "futrzastych" bohaterach ("Gremlins"). Niestety, to, co mogło rozwinąć się w opowiastkę z dreszczykiem, okazuje się być przesłodzoną bajką dla najmłodszych, której przesłanie jest tyleż szlachetne, co naiwne i natrętne. W roli gospodyni - Hayley Mills, dziecięca gwiazdka "Pollyanny" i "Parent Trap".

Ep. VII - Life on Death Row
Skazany na śmierć więzień (Patrick Swayze) bierze udział w nieudanej próbie masowej ucieczki, w trakcie której zostaje rażony przez piorun. Po przebudzeniu w więziennym szpitalu, odkrywa, ze posiadł dar uleczania ludzi...
Jeśli zastanawialiście się, skąd Stephen King wziął pomysł na "Zieloną Milę", to odpowiedź znajdziecie właśnie w tym epizodzie, wyreżyserowanym zresztą przez wytrwałego adaptatora prozy "mistrza horroru", Micka Garrisa. Podobieństwa są na tyle uderzające, że ociera się to wręcz o plagiat, choć tutaj dostajemy nieco bardziej optymistyczne zakończenie. W pomniejszej roli strażnika - Hector Elizondo.

Ep. VIII - Go to the Head of the Class
Para nastolatków postanawia dać nauczkę sadystycznemu nauczycielowi literatury poprzez rzucenie na niego zaklęcia. Niewinna z pozoru zabawa będzie jednak brzemienna w skutki...
Mój ulubieniec z czasów dzieciństwa - odcinek Roberta Zemeckisa z Christopherem Lloydem w roli wrednego belfra. Zakończenie tej historii wbiło mi się w pamięć na całe lata, teraz, odświeżony, ów epizod nic nie stracił ze swego dawnego uroku. Z klimatem i jednoczesnym przymrużeniem oka. Świetna zabawa, mówiąc krótko.

Ep. IX - Thanksgiving
Dora to niespecjalnie rozgarnięte dziewczę, które mieszka pośrodku pustyni ze swym ojczymem. W trakcie kopania studni odkrywają oni świat tajemniczych podziemnych istot, które wprawdzie nie są w stanie zaoferować im wody, ale posiadają innego rodzaju bogactwa...
Historia w reżyserii Todda Hollanda ma niezły klimat, doprawiony w dodatku nutą makabry. Przewrotne zakończenie sprawia, że ów epizod równie dobrze mógłby się znaleźć choćby w takich "Opowieściach z krypty". A na dokładkę mamy Davida Carradine'a i Kyrę Sedgwick w rolach głównych.

Ep. X - The Pumpkin Competition
Nieprzyzwoicie bogata, ale też skąpa i zgorzkniała kobieta co roku startuje w konkursie farmerów na najbardziej dorodną dynię, jak do tej pory - bez jednej choćby wygranej. Pewnego dnia w jej domu zjawia się jednak naukowiec, który twierdzi, że wynalazł formułę pozwalająca wyhodować warzywa-giganty...
Główna bohaterka tej opowieści jest do tego stopnia zepsuta i odstręczająca, że z góry wiadomo, iż i tak powinie jej się noga. I choć pomysł tym razem nie wyszedł od Spielberga, to bardzo przypomina jego "magiczne" historyjki z obowiązkowym morałem. Mówiąc krótko: kolejny przeciętny "zapychacz".

Ep. XI - What If...?
Ignorowany przez swych rodziców pięciolatek marzy o cieple i miłości, których nigdy nie zaznał. Pewnego dnia, odtrącony przez dorosłych, wybiera się w samotną "podróż"...
Dziwaczny odcinek. Z jednej strony mamy tutaj intrygujący, oniryczny klimat, z drugiej - łzawą przypowiastkę z tanim morałem tyczącym się rodzicielskich powinności. Ja bym to podsumował krótko: natchnione przynudzanie. A scenariusz od siostry Stevena Spielberga, Anne.

Ep. XII - The Eternal Mind
Śmiertelnie chory naukowiec, który pracuje nad możliwością stworzenia czegoś w rodzaju wirtualnego umysłu, postanawia przed śmiercią wykonać eksperyment na samym sobie, przenosząc swą jaźń do komputera...
Historia bardzo na czasie, ale już samo ujęcie tematu dziś razić może naiwnością. Mi klimatem i tematyką ów odcinek przywodził nieco na myśl obraz "Brainstorm" z 1983, choć zabrakło napięcia, którym cechował się tamten film. Na pociechę - Jeffrey Jones w głównej roli.

Ep. XIII - Lane Change
Podróżująca deszczową nocą samochodem kobieta zabiera autostopowiczkę. Pasażerka nakłania kierowcę do zwierzeń na temat jej życia, a w szczególności - zbliżającego się rozwodu z mężem...
Znów natrętne moralizatorstwo niweczy wszelkie szanse na ciekawą historię. Co więcej, zabrana z ulewy nieznajoma jest od pierwszych chwil tak wścibska i bezczelna w swym pouczaniu, że na miejscu bohaterki wyrzuciłbym ją z pędzącego auta do rowu ("Znajdź radę na to!"). Oczywiście, ma ona swój powód, aby wciskać nos w, jak się wydaje, nie swoje sprawy. Jaki jest to powód, można z kolei odgadnąć po niespełna trzech minutach trwania akcji.

Ep. XIV - Blue Man Down
Policjant, który obwinia siebie o śmierć partnera, zostaje przeniesiony do drogówki. Do wspólnej pracy na straży dróg przydzielona zostaje mu młoda funkcjonariuszka, która różnymi sposobami stara się nakłonić starego wygę do wyjścia z marazmu...
Najbardziej zapada tutaj w pamięć wygląd zabójcy przyjaciela głównego bohatera - maska, którą nosi, wywiedziona została z najlepszych slasherowych tradycji. To chyba zasługa reżysera odcinka, Paula Michaela Glasera ("Uciekinier"), bo sama historia szybko skręca w kierunku typowym dla spielbergowskiej polityki nieznośnie ckliwych opowiastek, w których duchy nie straszą, a czuwają nad żyjącymi z godnymi podziwu troską i poświęceniem.

Ep. XV - The 21-Inch Sun
Próbujący swych sił (z mizernym skutkiem) jako scenarzysta sitcomów Billy odkrywa pewnego dnia, że jego domowa roślinka to... samorodny talent w kwestii pisania chwytliwych gagów...
Pomysł wyjściowy jest absurdalny (choć zważywszy na to, że wcześniej mieliśmy już "Sklepik z horrorami", wcale nie taki oryginalny), ale jego rozwinięcie raczej rozczarowuje. "The 21-Inch Sun" to ciepła i przyjemna nowelka, która jednak ani nie wciąga, ani też nic konkretnego w ostatecznym rozrachunku nie przekazuje.

Ep. XVI - The Family Dog
Pies, który przynosi swoim właścicielom jedynie utrapienia, zostaje zabrany do specjalnego ośrodka, zajmującego się tresurą pupili. Wraca stamtąd odmieniony nie do poznania - jako krwiożercza maszyna obronna...
Wygląd tytułowego bohatera z miejsca wydaje się znajomy. I racja: raz, dwa uświadamiamy sobie, że to wykapany Frankenweenie, wszak za zaprojektowanie animacji do tego odcinka odpowiedzialny był nie kto inny, jak Tim Burton. Humor też jakby "w jego typie", można więc powiedzieć, że seans upływa lekko i przyjemnie.

Ep. XVII - Gershwin's Trunk
Kompozytor o chorobliwej wręcz ambicji ma stworzyć przebojowy musical na deski Broadwayu. W obliczu braku natchnienia postanawia poszukać inspiracji u samego mistrza, George'a Gershwina...
Pomysł jest całkiem niezły, klimat zresztą też, ale całość nie porywa. Niby dostajemy tutaj sporo czarnego humoru, ale ani on ziębi, ani grzeje. Zważywszy, że za kamerą mamy Paula Bartela, a przed nią wyrazistego Boba Balabana, można było się spodziewać czegoś więcej.

Ep. XVIII - Such Interesting Neighbors
Zaraz po tym, jak ich okolicę nawiedza niewielkie trzęsienie ziemi, rodzina Lewisów odkrywa, że do niewykończonego domu w sąsiedztwie wprowadzili się tajemniczy lokatorzy...
Lekka opowiastka "niesamowita" na dobranoc - niby nic wielkiego, a finał jest łatwy do przewidzenia, ale ogląda się całkiem przyjemnie. To jeden z tych odcinków, za sprawą których cały cykl miło się wspomina z okresu dzieciństwa. W roli jednego z przybyszy "nie z tego świata" - Adam Ant.

Ep. XIX - Without Diana
W dniu powrotu swego ojca z frontu II Wojny Światowej, ośmioletnia Diana znika bez śladu. Mijają lata, a jej rodzice zbliżający się do kresu życia, wciąż nie mogą się pogodzić ze stratą córki. Wtedy Diana zjawia się równie nagle, jak zniknęła...
Nieprzyzwoity wręcz smęt, kolejna z zapchajdziur w tym nierównym serialu. Nie ma tu w zasadzie ani jednego elementu, który mógłby zaciekawić, rozwój akcji jest tak przewidywalny, że całość trudno potraktować inaczej niż jako stratę czasu. No, chyba, ze ktoś jest nieuleczalnie chorym wielbicielem wyciskaczy łez.

Ep. XX - Moving Day
Zwyczajny na pozór nastolatek dowiaduje się pewnego dnia od swoich rodziców, że czeka ich przeprowadzka. Niedługo potem, odkrywa, że pod ich domem ukryte jest tajne pomieszczenie, które z wyglądu przypomina kosmiczne pojazdy z czytanych przez niego książek sci-fi...
Sympatyczna historyjka, miejscami może nawet odrobinę za bardzo. Rzecz utrzymana jest jednak w klimacie typowym dla Kina Nowej Przygody, dzięki czemu przymknąć można oko na pewne sentymentalne pierdółki, którymi się nas tutaj raczy. Za kamerą telewizyjny weteran, Robert Stevens, który na swoim koncie ma odcinki z takich klasycznych serii, jak "Alfred Hitchcock przedstawia" czy "Strefa mroku".

Ep. XXI - Miss Stardust
Specjalista od public relations dostaje zlecenie zorganizowania wyborów Miss Stardust. W trakcie przygotowań do gali, na jego drodze staje przybysz z innego świata, zwany Cabbage Man, który twierdzi, że prawa do tytułu nie należą się Ziemianom i domaga się istotnych zmian w konkursie...
Wydawałoby się, że obecność Tobe Hoopera za kamerą zwiastuje dobrze, ale jest to, niestety, bardzo mylne wrażenie. Fabuła "Miss Stardust" jest mocno "zakręcona", ale niekoniecznie przy tym ciekawa czy - co było najwyraźniej zamierzeniem twórców - zabawna. Zamiast sytuacji komicznych, dostajemy masę idiotyzmów i irytującego przeszarżowania. Wcielający się w kosmitę-warzywo 'Weird Al' Yankovic gra w sposób drażniąco przerysowany, efekty i charakteryzacja są ostentacyjnie tandetne, historia - w gruncie rzeczy bezsensowna. Z ciekawostek: mamy tutaj jeden z ostatnich występów komika Dicka Shawna przed jego śmiercią oraz epizodyczną rólkę Jima Siedowa, pamiętnego "kucharza" z "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną". Zamknięcie cyklu jednak mimo wszystko marne.